Czy historia Chrystusa jest kopią mitu Horusa?

Poniżej pokażę, jak często pojawiające się twierdzenia o „kopii historii Chrystusa z historii Horusa” wynikają z manipulacji, błędnych założeń lub uproszczeń. Oto kilka typowych przykładów takich manipulacji oraz dowody, jak one nie trzymają się faktów:

1. Manipulacja: Horus miał narodziny z dziewicy tak jak Chrystus.

Twierdzenie: Izyda urodziła Horusa jako dziewica, podobnie jak Maria urodziła Jeszu.

Fakt:
W mitologii egipskiej Izyda była żoną Ozyrysa. Po jego śmierci Izyda użyła magii, by ożywić Ozyrysa i począć Horusa. Nie było tam mowy o dziewiczym narodzeniu — Horus miał biologicznego ojca (Ozyrysa).

Manipulacja: Uproszczenie i przeinaczenie mitu o Horusie, często celowo ignorując rolę Ozyrysa i elementy magii.

Dlaczego powinieneś znać prawdziwe imię Chrystusa

 Wprowadzenie do potęgi imienia Jeszu - artykuł rozważa znaczenie i moc prawdziwego imienia Chrystusa

W trakcie ostatniego spotkania miała miejsce fascynująca dyskusja na temat imienia Pana Jeszu. Przytoczono wiele wersetów biblijnych, które podkreślają ogromne znaczenie znajomości i używania prawdziwego imienia naszego Zbawiciela. To spotkanie pozwoliło zgłębić naszą wiedzę na temat potęgi tego imienia i jak może ono wpływać na nasze życie duchowe.

Czy chrześcijan obowiązuje szabat?

Czy Bóg pracuje w szabat?

Kiedy Pana Jeszu atakowano za uzdrawianie w szabat, odpowiedział swoim oskarżycielom w tajemniczy sposób:

Jana 5:17

– Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam.

Chrystus powiedział coś, co mogłoby zszokować zwolenników szabatu, gdyby zrozumieli słowa Pana. Otóż Syn Boga powiedział, że mimo trwającego szabatu Bóg pracuje. Działa dla dobra ludzi i dlatego Jeszu tłumaczy, że on robi to, co Bóg, czyli też w szabat pomaga ludziom.

Pan Jeszu rozwinął swoją wypowiedź:

Jana 5:19,20

– Amen, amen powiadam wam: Syn nie mógłby niczego czynić sam od siebie, gdyby nie widział Ojca czyniącego. Albowiem to samo, co On czyni, podobnie i Syn czyni. Ojciec bowiem miłuje Syna i ukazuje Mu to wszystko, co On sam czyni, i jeszcze większe dzieła ukaże Mu, abyście się dziwili.

Z dalszych słów Zbawiciela wynika, że Bóg dąży do momentu zmartwychwstania, gdy sprawiedliwi odzyskają życie. Pracuje dla dobra ludzi.

Są też inne wypowiedzi biblijne, z których wynika, że Bóg działa mimo szabatu.

Apostolskie 14:16, 17

Nie przestawał dawać o sobie świadectwa, czyniąc dobrze. Zsyłał wam deszcz z nieba i urodzajne lata, karmił was i radością napełniał wasze serca.

Żeby zrozumieć, że Bóg pracuje w szabat, trzeba wiedzieć, że cała historia ludzkości rozgrywa się w szabat Boży, czyli w dniu siódmym, kiedy Bóg przestał stwarzać. Czytając opis dni stwarzania, trzeba zaznaczyć, że wszystkie dni miały początek i zakończenie, tylko dzień odpoczynku nie miał zakończenia.

Czy Chrystus jest Bogiem JHWH?

Warto wam przypomnieć, choć wy wszystko wiecie, że Jeszu uratował narów, wyprowadzając go z ziemi egipskiej, ale później niewierzących wygubił.

Judy 1:5

List Judy potwierdza, że JHWH, który wyprowadził Iszrael z Egiptu to Pan nasz Jeszu. Tak przynajmniej wynika z najstarszego manuskryptu listu Judy. Późniejsze manuskrypty w miejscu imienia mają słowo Pan, ale najstarszy napisany między 200 a 400 rokiem ma w tym miejscu imię Pana Jeszu. Mógłby ktoś uznać, że może kopista się pomylił, ale warto pamiętać, że Wulgata, która powstała w latach 382–406 także ma w tym miejscu Imię Pana. Wygląda więc na to, że Hieronim, tłumacząc z greki na łacinę, dysponował wersją listu Judy, która także w tym miejscu podała imię Jeszu.

Kiedy w pismach Nowego Testamentu (nowej umowy) pojawia się słowo Pan, to tylko po kontekście możemy się domyślić czy mowa jest o Bogu Ojcu, czy o Syny Boga Jeszu. Kopiści często się mylili, ale bardziej prawdopodobna jest pomyłka, że zamiast imienia Jeszu ktoś napisał Pan niż odwrotnie. Pan Jeszu zawsze był, jest i będzie Panem, ale nie zawsze tytuł Pan będzie odnosił się do Pomazańca, ponieważ czasem odnosi się do Boga Ojca. 

Sąd Synów Bożych, czyli o Eloim cz. 3

Pismo Święte wykazuje, że prawo mojżeszowe dali aniołowie (Wyjścia 3:1-4; Dzieje 7:30,31,35,38,53; Galatów 3:19), a nie Bóg osobiście, Posłańcy ci działali na chwałę Boga Najwyższego dlatego sami zostają anonimowi, w przeciwieństwie do innych książąt nieba (Daniela 10:13,20), którzy rywalizując ze sobą stworzyli panteon bogów (Elohim). Przywództwo nad zbuntowanymi Synami Boga przejął przeciwnik czyli szatan. Na czele Posłów oddających cześć Najwyższemu stanął Jego Syn Pierworodny, którego obecnie znamy pod imieniem Jeszu.

Samego Boga nikt nigdy nie widział, ani nie słyszał Jego głosu, mimo że czasem Pismo Święte pisze jakby Bóg się ukazywał lub przemawiał. Faktycznie zawsze robili to Posłowie w imieniu Boga. 

Nikt nigdy Boga nie widział. Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas i miłość ku Niemu jest w nas doskonała. 

1 Jana 4:12

Ojciec, który Mnie posłał, On dał o Mnie świadectwo. Nigdy nie słyszeliście ani Jego głosu, ani nie widzieliście Jego oblicza 

Jana 5:37

Jeśli więc czytamy, że Bóg powiedział to znaczy, że mówił Poseł (anioł) w imieniu Boga. Kiedy dzieło stwórcze zostało ukończone wówczas opiekę nad Ziemią i ludźmi otrzymali Synowie Boży. W praktyce to wyglądało tak, że mieli otaczać opieką ludzi stojących teoretycznie na niższym poziomie. Część Synów Bożych postanowiła wykorzystać daną im władzę, dla swoich celów, a nawet swojej przyjemności. O niektórych czytamy:

Czy Chrystus pragnął chwały?

Żyjemy w kulturze, która wmawia nam, że pragnienie chwały jest czymś bardzo złym. Dlatego podejrzewam, że na tytułowe pytanie mogłeś odruchowo odpowiedzieć, że Chrystus nie pragnął chwały dla siebie. Sprzyja temu obserwacja ludzi, którzy dążą do chwały, niekoniecznie na nią zasługując. Nawet ludzie podli i nikczemni pragną, by im oddawano, chwalę, a ludzie zajmujący niższą pozycję oczekują szacunku. 

Przykładowo w dniach dzisiejszych nie wolno potępić zboczeń seksualnych ani publikować zdjęć przestępców, bo podobno szkodzi to ich dobremu wizerunkowi, czyli opinii na ich temat. Problem polega na tym, że ci ludzie nie zasługują na dobrą opinię. Przeciwnie zasługują, by ostrzec innych przed tymi przestępcami. W takim świecie często najbardziej chwały pragną ludzie najbardziej na nią niezasługujący. Przykładem może być Hitler, czy Stalin, którym za życia stawiano pomniki. Nic więc dziwnego, że dążenie do chwały ma złe skojarzenia. 

Do tego można też dodać zawiść osób postronnych, którzy, choć tego nie przyznają, też chcieliby cieszyć się jakąś miarą szacunku i dlatego źle czują się w towarzystwie osób taki szacunek posiadających. Wówczas mają dwie możliwości sami się promować lub zwalczać tych, którzy szacunkiem się cieszą. 

Z taką sytuacją spotkał się Posłaniec pomazańcowy Paweł. 

I tak więcej braci, ośmielonych w Panu moimi kajdanami, odważa się bardziej bez lęku głosić słowo Boże. Niektórzy wprawdzie z zawiści i przekory, drudzy zaś z dobrej woli głoszą Pomazańca. Ci ostatni z miłości, świadomi tego, że jestem przeznaczony do obrony Ewangelii. Tamci zaś, powodowani niewłaściwym współzawodnictwem, rozgłaszają Pomazańca nieszczerze, sądząc, że przez to dodadzą ucisku moim kajdanom. Ale cóż to znaczy? Jedynie to, że czy to obłudnie, czy naprawdę, na wszelki sposób rozgłasza się Pomazańca. A z tego ja się cieszę i będę się cieszył. 

Filipian 1:14-18

Skąd się wzięły imiona Jehoszua i Jeszua?

Imię Jehoszua wzięło się z błędnej interpretacji pisma hebrajskiego. Sekta żydowska zwana masoretami, czyli strażnikami tradycji, opracowała system znaków, który narzucał czytelnikowi sposób odczytywania tekstów biblijnych. Masoreci nie byli obiektywni w swoich pracach i tam gdzie brakowało im wiedzy wymyślali swój sposób. Dziś większość badaczy Pisma Świętego przyjęła ich metodę odczytu testów jako obowiązującą. Hebraiści wyszli z założenia, że skoro i tak nie wiadomo jak odczytywać starożytne teksty, to czemu nie przyjąć gotowego już systemu.

Niestety masoreci zrobili kilka poważnych błędów, które doprowadziły do kolejnych błędów. Powstała piramida błędów, co ładnie widać przy imieniu o którym mówimy.

Żeby zrozumieć jak poważne błędy robili masoreci to wystarczy przypomnieć że imię Jehowa jest ich wymysłem, który później przyjęła masoneria i świadkowie Jehowy. Dziś wiemy, że na pewno jest to fałszywe imię. Właśnie z tego imienia wyprowadzono imię Jehoszua.

Imię Jozuego w najstarszej pisowni hebrajskiej, jaka dotrwał do dnia dzisiejszego, to niestety wersja przekazana nam przez sektę masoretów i wyglądała tak:

W obronie imienia Chrystusa

Przez Niego więc składajmy Bogu ofiarę pochwalną nieustannie, to jest owoc warg, które wyznają Jego imię. 

Hebrajczyków 13:15 

Mamy przywilej głosić najważniejsze imię, dzięki któremu ludzie mogą dostąpić łaski zbawienia. Sami mamy nadzieję, ze zbawienia skorzystać i innym pragniemy pomóc. 

Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony. Jakże więc mieli wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Jakże mieli uwierzyć w Tego, którego nie słyszeli? Jakże mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił? Jakże mogliby im głosić, jeśliby nie zostali posłani? Jak to jest napisane: Jak piękne stopy tych, którzy zwiastują dobrą nowinę!

Rzymian 10:13-15

Pomóżmy więc nawrócić się do Pana naszego Jeszu dzięki umiejętnemu argumentowaniu.

10 powodów, dla których powinieneś znać prawdziwe imię Chrystusa

Z kilkuset wersetów biblijnych wybrałem kilkadziesiąt, by w ten sposób choć trochę przybliżyć powagę tego tematu, jakim jest oddawanie czci Chrystusowi przez prawdziwe Jego imię. Przyglądając się tym wersetom, stwierdzam stanowczo, że ludzie nie szanujący jedynego prawdziwego imienia Chrystusa, zupełnie nie rozumieją Nowego Testamentu i Dobrej Nowiny. Poziom zrozumienia Ewangelii jest na tak niskim poziomie, ze jestem przerażony. Jest to jednak poziom ogólnoświatowy, w którym teologowie wyróżniają się tylko pomysłowością, a pastorzy krasomówstwem. 

Ogólnoświatowa teologia chrześcijańska, bez szacunku do prawdziwego imienia Zbawiciela, nie osiąga nawet poziomu najniższego. Teologowie nie pojmują podstaw ewangelii, a to czego nauczają to jedno wielkie zwiedzenie. Oni nawet nie karmią się mlekiem typowym dla okresu niemowlęcego. 

Poniżej prezentuję listę ciekawych wersetów biblijnych wspominających o imieniu Pana naszego Jeszu. Zachęcam też do obejrzenia filmu.

Gwarancja zbawienia

Ludzie wymyślają różne powody, by tylko niczego w swoim życiu nie zmieniać. Chcą żyć po swojemu nie odmawiając sobie przyjemności grzeszenia, a nawet komfortu podróżowania przez życie szeroką autostradą. Edyta Geppert w swoim przeboju „Zamiast” śpiewała:

„Ile mam grzechów? któż to wie...
A do liczenia nie mam głowy
Wszystkie darujesz mi i tak
Nie jesteś przecież drobiazgowy.”

Inni uważają się za gorliwych chrześcijan, ale nazywają Chrystusa imieniem którego on nie otrzymał od Boga Ojca, tylko wymyślił je ktoś inny. Miliony ludzi wzywa fałszywe imię Chrystusa, a oni chcą iść z tymi tłumami. Mówią na przykład:

Bóg jest miłością i na pewno nie będzie robił problemu z powodu niewłaściwego imienia.

Jest to nie tylko nieuzasadniony sposób myślenia, ale nawet lekceważący Boga. Oto Bóg ma się dostosować do człowieka, który ma lekkie podejście do imienia Syna Bożego. Co bowiem stoi na przeszkodzie, by człowiek poznał i uszanował imię, które Bóg nadał swojemu Synowi? Co stoi na przeszkodzie?!

Paweł poruszył problem związany z poznaniem i wzywaniem tego prawidłowego imienia:

Syn Boga i jego Bóg

Zwróć uwagę na poniższy werset, gdyż jest niezwykły z powodu nazwania Syna Bożego Bogiem. Kto go tak nazywa? Z kontekstu wynika, że Bóg! Tak więc Bóg Ojciec nazywa swego Syna Bogiem. 

„Zaś do Syna: Tron Twój, Boże, na eon eonów, a laska prostolinijności laską królestwa Twego. Umiłowałeś sprawiedliwość i znienawidziłeś bezprawie, dlatego pomazał Ciebie Boże, Bóg Twój, oliwą radości przy współuczestnikach Twoich.” Hebrajczyków 1:8,9

Słowo „współuczestnikach” można przetłumaczyć też na współpracownikach. Niektóre przekłady podają towarzyszach (BW, PNŚ). O wiele więcej kontrowersji wzbudza jednak tłumaczenie „pomazał Ciebie Boże, Twój Bóg”. Teoretycznie jest możliwe także tłumaczenie „pomazał Ciebie Bóg, Twój Bóg”. To drugie rozwiązanie wybiera sporo tłumaczy, co wynika z różnych powodów. Głównym powodem jest niechęć do nazywania Syna Bożego Bogiem. Ten problem mają świadkowie Jehowy, dlatego wybierają formę, która bardziej pasuje do ich dogmatów. Podobnym powodem kierują się tłumacze będący pod wpływem judaistycznego poglądu, że Bóg jest tylko jeden w dosłownie absolutnym sensie. Tymczasem kontekst całej wypowiedzi wskazuje, że Bóg wraca się (we wcześniejszym wersecie), do swego Syna słowem: Boże. 

Głosiciele fałszywego imienia Chrystusa

Kto jest głosicielem fałszywego imienia Pomazańca Bożego? Okazuje się, że nie tylko ci, co są Jego jawnymi wrogami, ale także ci, co podają się za Jego czcicieli. Zwiedzenie w dużym stopniu polega na fałszowaniu Chrystusa, podrabianiu i zamianie. Chodzi o to, by nie oddawać czci prawdziwemu Mesjaszowi. Czy jest to możliwe? Oczywiście, wystarczy podmienić Jego imię. Kiedy modlisz się do Chrystusa używając imienia innego niż to, które dostał od swego niebiańskiego Ojca, to modlisz się do kogoś innego. 

Dokładnie tak samo robi się z oddawaniem czci fałszywym bogom. Szatan stosował wiele metod zwodzenia, a jedna z nich polegała na podsunięciu Izraelitom boga o imieniu Baal. Sztuczka polegała na tym, że słowo to w potocznym znaczeniu znaczyło pan i można było je odnosić do Boga, jako naszego Pana. Szatan wprowadzając bożka o takim imieniu wprowadził zamieszanie, w wyniku którego wielu Izraelitów nie widziało różnicy między bożkiem a Bogiem. Bez trudu możemy sobie wyobrazić dialog, w którym czciciel Baala tłumaczy, że pan jest tylko jeden, więc nie ma nic złego w oddawaniu czci Panu (Baalowi).

Ten sposób rozumowania można przenieść też na inne bóstwa i stwierdzić, że skoro Bóg jest tylko jeden to używanie innych imiona nie ma znaczenia, skoro mamy na myśli tylko tego jednego jedynego Boga. Przy takim rozumowaniu można by wszystkie religie monoteistyczne uznać za prawdziwe. Zresztą tak twierdzą wyznawcy islamu. Bóg, którego czczą, ma być ich zdaniem tym samym, do którego przyznaje się judaizm i chrześcijaństwo. Oni go tylko inaczej nazywają. Mam nadzieję, że widzisz błąd w takim rozumowaniu. 

Paweł o takich ludziach z pewnością powiedziałby:

„Ależ właśnie to, co ofiarują poganie, składają w ofierze demonom, a nie Bogu. Nie chciałbym, byście mieli coś wspólnego z demonami.” 1 Koryntian 10:20

Skąd wzięły się trudności z poznaniem prawdziwego imienia Chrystusa?

Skąd wzięły się trudności ze znajomością prawdziwego imienia naszego Pana? Język hebrajski, w jakim po raz pierwszy zapisano brzmienie tego imienia, nie należał do popularnych języków. Dziś już tylko możemy domyślać się w jaki sposób odczytywano słowa w tym języku. Z tych domysłów powstał współczesny język hebrajski, który jest jednak tworem w dużym stopniu nowym. Na szczęście imię naszego Pana zapisano także w innych językach i to w czasach, gdy Chrystus chodził po ziemi, a nawet wcześniej.

Około 280 roku przed narodzinami Mesjasza powstała grecka wersja Starego Testamentu. W tym starożytnym przekładzie dokonano transliteracji imienia Jeszu na formę grecką. Nie zamieniono tego imienia innym podobnym lub jakimś greckim odpowiednikiem, ale zrobiono transliterację, czyli literka po literce, a dokładniej głoska po głosce, oddano to imię za pomocą nowego alfabetu. W ten sposób pojawiły się samogłoski, których w języku hebrajskim nie było. Z imienia Jeszu zrobiło się imię Jesu, ponieważ alfabet grecki w tamtym czasie nie znał głoski ‘sz’. Imię Jesu stało się rdzeniem i podstawą do wyprowadzenia odmiany przez przypadki. W ten sposób pojawiła się odmiana Jesus i Jesun.

Warto zaznaczyć, że w języku hebrajskim imię Jeszu nie odmieniało się przez przypadki, więc nie ma w nim innych końcówek. Ewentualne końcówki znaczyłyby, że nie jest mowa o imieniu tylko o czynności (zamiast Zbawiciel, zbawienie) albo, że jest to słowo rodzaju żeńskiego. Podobnie jest w innych językach, na przykład w greckim dodanie do imienia końcówki ‘s’ znaczy, że jest to imię męskie. W języku polskim imię męskie zmieniamy na żeńskie przez dodanie na końcu imienia w mianowniku literę ‘a’. Na przykład imię Krzysztof jest obecnie uważane za typowo męskie, ale wystarczy dodać ‘a’ Krzysztofa (Krzyś-Krzysia, Henryk-Henryka), a zmieni się na żeńskie. Z tego też powodu mając 12 lat twierdziłem, że imię Jehowa jest rodzaju żeńskiego. Na co świadkowie Jehowy, wbrew zasadom polskiej gramatyki twierdzili, że to nieprawda. Podobnie jest w języku hebrajskim, choć nie jest to reguła sztywna. Większość imion żeńskich kończy się w tym języku samogłoską ’a’. Z tego powodu promowana przez niektórych żydów forma Jeszua jest imieniem żeńskim, tak samo jak Jehowa.

Imię Chrystusa w Starym Testamencie

Imię to występuje w Starym Testamencie. Po raz pierwszy pojawia się u następcy Mojżesza. Sam Mojżesz zmienia jego imię z Pomocnik (Lawszu, להושע) na JA-Zbawia (Jawszu, יהושע). Następca Mojżesza, którego dziś znamy pod imieniem Jozue dostał imię, jakie miał mieć przyszły Mesjasz, ponieważ był on jego proroczym cieniem, czyli zapowiedzią większego Jeszu. Imię to powstało z myślą o przyszłym Mesjaszu i roli jaką odegra. 

"I jeszcze Mojżesz odezwał się tymi słowami do Izraela: 'Dziś mam już sto dwadzieścia lat. Nie mogę swobodnie chodzić. Pan mi powiedział: "Nie przejdziesz tego Jordanu". JHWH, Bóg twój, przejdzie przed tobą; On wytępi te narody przed tobą, tak iż ty osiedlisz się w ich miejsce. Jeszu pójdzie przed tobą, jak mówił JHWH. JHWH postąpi z nimi, jak postąpił z Sichonem i Ogiem, królami Amorytów, i z ich krajami, które zniszczył. Wyda ich JHWH tobie na łup, a ty uczynisz im według wszystkich poleceń, jakie ci dałem. Bądź mężny i mocny, nie lękaj się, nie bój się ich, gdyż JHWH, Bóg twój, idzie z tobą, nie opuści cię i nie porzuci.' Zawołał potem Mojżesz Jeszu i rzekł mu na oczach całego Izraela: 'Bądź mężny i mocny, bo ty wkroczysz z tym narodem do ziemi, którą poprzysiągł JHWH dać ich przodkom, i wprowadzisz ich w jej posiadanie. JHWH pójdzie przed tobą, On będzie z tobą, nie opuści cię i nie porzuci. Nie lękaj się i nie drżyj!'" Prawa 31:1-8

W powyższym cytacie mamy dwie wypowiedzi Mojżesza. W kluczowych miejscach sprawdziłem, jakie słowa, występują i stąd pojawia się imię JHWH. Pierwsza wypowiedź skierowana do całego narodu zapowiada, że Jeszu pójdzie przed narodem. „Jeszu pójdzie przed tobą, jak mówił JHWH”. Nasuwa się pytanie, który Jeszu ma wejść przed narodem wybranym? Czy Mojżesz mówi o Jeszu swoim następcy czy o większym Jeszu, który opiekuje się narodem izraelskim? 

Kto dał Chrystusowi imię?

Większość osób nigdy nie zastanawia się nad tytułowym pytaniem i dlatego umyka im jak ważne jest trzymanie się prawidłowego imienia. Przy zbadaniu tematu okazuje się, że imienia Pomazaniec nie otrzymał od ziemskich rodziców tylko od Ojca, który był, jest i będzie w niebie. Kiedy miał urodzić się Mesjasz, Bóg wysłał posłańca (anioła) by zwiastował tą nowinę Marii, która miała urodzić Pomazańca. 

„W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a dziewicy było na imię Maria. Anioł wszedł do Niej i rzekł: ‘Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą’. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: ‘Nie bój się, Mario, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jeszu.” Łukasza 1:26-32

Oczywiście w swoich tłumaczeniach Biblii spotkacie w tym miejscu imię Jezus, ale to tylko z powodu interpretacji tłumacza. W tekście greckim występuje w tym miejscu słowo Ἰησοῦν, co odczytuje się jako Jesun. Końcówka ‘n’ wynika z greckiej odmiany tego imienia. Grecki dialekt koine ma wersję podstawową Jesu i z dodanymi końcówkami Jesun oraz Jesus. Gdy Grecy zwracali się w modlitwie do Pana to mówili Jesu i stąd wywodzi się krótka polska forma Jezu. Na końcu dodawano ‘s’ do imion męskich stąd wzięła się w greckim mianowniku forma Jesus. 

Głosiciele fałszywego imienia

Kto jest głosicielem fałszywego imienia Boga? Każdy, kto głosi lub propaguje fałszywe imię. Pamiętam, jak świadkowie Jehowy chcąc podkreślić, że są prawdziwą religią kładą nacisk na kilka fałszywych punktów. Jednym z nich jest twierdzenie, że prawdziwa religia będzie uświęcała imię Boga. W tym miejscu czasem zadają pytanie: „Jeśli usłyszy pan, że ktoś mówi o Bogu Jehowie to, z jaką religią skojarzy pan tą osobę?” Problem polega na tym, że Jehowa to fałszywe imię, co wykazałem w poprzednich tematach. Imię to prawdopodobnie znaczy „burzyciel” i jest obraźliwe. 

Na pytanie, kto jest głosicielem fałszywego imienia można odpowiedzieć także pytaniem, a kto jest znany z jego głoszenia? Oczywiście w pierwszej kolejności na głosicieli fałszywego imienia wychodzą świadkowie Jehowy. Co ciekawe sami w swojej literaturze przyznają, że nie są pewni jak naprawdę brzmi imię Boga. Tłumaczą się, że to bez znaczenia, ważne by jakieś imię używać. Rzeczywiście traktują te słowa poważnie, ponieważ nawet imię Jehowa wymawiają bardzo różnie w zależności od kraju, w którym działają. Nie można takiej postawy nazwać szacunkiem do Bożego imienia raczej możemy stwierdzić, że okazują brak szacunku nie tylko dla imienia, ale też dla Boga. 

Błędnie zakładają, że lepiej jest używać błędnego imienia niż ograniczyć się do wzorca, jaki nam pozostawił Chrystus w modlitwie wzorcowej gdzie uczył zwracać się do Boga słowami „Ojcze nasz, któryś jest w niebie”. 

Kto ma prawo nadawać lub zmieniać imiona?

Nadawanie imion w sposób naturalny należało do właściciela lub opiekuna. W pierwszej kolejności imiona nadawały matki swoim dzieciom. W Pismach Świętych często czytamy o matce, że dała imię dziecku. Było tak, od samego początku, jeszcze zanim powstał Izrael i zwyczaj ten rozszedł się na wszystkie ludy.

"Adam raz jeszcze zbliżył się do swej żony i ta urodziła mu syna, któremu dała imię Set, gdyż - jak mówiła - dał mi Bóg innego potomka w zamian za Abla, którego zabił Kain." Rodzaju 4:25 

Widzimy, że imię miało określone znaczenie i nadawała je matka. Był to zwyczaj powszechny wynikał z prawa naturalnego. Podobnie działo się w przypadku adopcji.

"Gdy chłopiec podrósł, zaprowadziła go do córki faraona, i był dla niej jak syn. Dała mu imię Mojżesz, mówiąc: Bo wydobyłam go z wody." Wyjścia 2:10 

W sposób naturalny matki nadawały imiona dzieciom gdyż w pierwszej kolejności do nich dziecko należało. Jednak ona sama podlegała mężowi, dlatego on mógł zmienić to imię. Taki przypadek znajdujemy księdze Rodzaju.

"A gdy uchodziła z niej dusza, bo umierała, nazwała go: Ben-Oni, lecz ojciec nazwał go Beniamin." Rodzaju 35:18

Ojciec mógł to zrobić, ponieważ miał władzę zarówno nad dzieckiem jak też nad jego matką. W tym przypadku zrobił to prawdopodobnie by imię chłopca nie kojarzyło się ze śmiercią matki. Benoni znaczyło „syn boleści” a Beniamin znaczyło coś bardziej pozytywnego, „syn prawicy”. Było to imię życzeniowe, czyli wyrażało życzenie by dziecko miało pozytywnego ducha (usposobienie). 

Po co Jozue dostał nowe imię?

Przeciwnicy imienia, Jeszu czasem zarzucają, że było ono pospolite, czyli popularne, że dużo osób je nosiło i dlatego ich zdaniem w tym imieniu nie ma nic nadzwyczajnego. Niestety takie osoby zapominają, że imię to zostało przygotowane specjalnie dla Chrystusa. Po raz pierwszy dostał je Jozue od Mojżesza. Miało to związek z rolą, do jakiej był powołany syn Nuna, czyli z wprowadzeniem potomków Abrahama, Izaaka i Jakuba do ziemi obiecanej. 

"Oto imiona mężów, których Mojżesz posłał celem rozpoznania kraju. Ozeaszowi, synowi Nuna, dał później Mojżesz imię Jozue." Liczb 13:16, według Biblii tysiąclecia 5 wydanie. 

Sprawdziłem treść manuskryptów udostępnioną w Internecie i oba imiona w tym powyższym przekładzie, podobnie jak i w innych, są zmienione.

Tak wygląda skan z interesującego nas fragmentu.

A tak naprawdę wyglądają te imiona. 

להושע - יהושע

Na skanie są podane wersje interpretacji a nas interesuje prawda dlatego usuwamy kropki, przecinki i kreski i nie akceptujemy tego co nam podsuwają i co widzimy? Oba imiona różnią się tylko jedną literą. Tymczasem nam podsuwa się takie imiona: Oszea i Jozue lub Jehoszua. Jeśli przeprowadzimy transliteracje, czyli przełożymy literka po literce to wychodzi nam zupełnie, co innego. Wszystkie litery są identyczne, za wyjątkiem pierwszych. W starym imieniu jest „L” a w nowym „J”. Tymczasem w imieniu Oszea w ogóle nie ma litery „L”. A jest to jedyne miejsce w Pismach, z którego dowiadujemy się jak miał na imię wcześniej Jeszu syn Nuna.

Musimy dać się zbawić!

„Niech będzie wiadomo wam wszystkim i całemu ludowi Izraela, że w imię Jeszu Pomazańca Nazarejczyka - którego ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych - że przez Niego ten człowiek stanął przed wami zdrowy. On jest kamieniem, odrzuconym przez was budujących, tym, który stał się głowicą węgła. I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym musimy się zbawić.” Dzieje 4:10-12 

Tłumacze dosłownego Grecko-polskiego przekładu Nowego Testamentu (wyd. Vocatio) oddali sens 12 wersetu w sposób dający dużo do myślenia.

I nie jest w innym nikim zbawienie ani bowiem imię jest drugie pod niebem dane w ludziach w którym trzeba dać_się_zbawić my.

Widzimy więc wyraźnie że tłumacze starali się oddać treść słowo w słowo ale gdy trafili na „zbawienie” musieli użyć kilku słów by oddać głębię treści. Nie mieli przy ty interesu teologicznego gdyż takie oddanie tego tekstu w żaden sposób nie przysłuży się dogmatom kościelnym a wręcz przeciwnie. To tłumaczenie ujawnia lekką manipulację, z jaką spotykamy się w popularnych tłumaczeniach tego fragmentu. Przede wszystkim pojawia się tam słowo „trzeba”, które można też oddać słowem „musi’ tymczasem popularne przekłady przekazują nam możliwość a nie przymus.

Jednorodzony Bóg

„Zaczerpniecie wodę radośnie ze źródeł Zbawiciela (JESZU).” - Izajasza 12:3

Trzeci werset, dwunastego rozdziału księgi Izajasza jest kolejnym dowodem, że proroctwa te są zapowiedzią przyjścia Mesjasza. Pan nasz ma na imię Zbawiciel, czyli Jeszu a proroctwo zapowiada, że będzie on źródłem wody. Znajduje to potwierdzenie w Nowym Testamencie. 

"Jeszu odpowiedział jej na to: O, gdybyś znała dar Boży i kim jest Ten, kto ci mówi: Daj Mi się napić - prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej. (…) W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. (14) Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecznemu." - Jana 4:10,13,14

Zbawiciel (Jeszu) sam przyznał, że jest źródłem wody dającej życie. Jest to oczywiste podpisanie się pod proroctwem Izajasza, który zapowiadał, że takie źródło się pojawi. Izajasz wspomniał o źródłach w liczbie mnogiej i rzeczywiście Pomazaniec wyjaśnia, że każdy, kto zaczerpnie od niego wody sam będzie źródłem takiej wody ku życiu wiecznemu.