Równonoc u świadków Jehowy

 "Dzięki uczyniwszy, połamał i rzekł: To jest Ciało moje za was. Czyńcie to na moją pamiątkę!" - 1 Koryntian 11:24

Świadkowie Jehowy w swoich publikacjach nie posługują się słowem równonoc w kontekście ustalania dnia Pamiątki (14 nisan). Posługują się sformułowaniem „wiosenne zrównanie dnia z nocą”. Dzięki temu unikają skojarzenia z pogańskimi kultami opartymi o równonoc, czyli „wiosenne zrównanie dnia z nocą”. Mimo że posługują się innym określeniem to i tak jest to dokładnie to samo wydarzenie astronomiczne. Dlaczego są tak dokładni w swoim doborze słów? Ponieważ stosują dwojakie odważniki. Krytykują obchody Bożego Narodzenia, ponieważ pokrywają się z pogańskimi kultami słońca. Sami swoje święto opierają o równonoc, która także ma swoje pogańskie odpowiedniki. Oczywiście świadkowie Jehowy nie obchodzą swojego święta podczas równonocy, ale od niej ustalają, kiedy należy obchodzić Pamiątkę. 

„Ale na jaki dzień przypada ona w naszym kalendarzu? Można to stosunkowo łatwo obliczyć. Pierwszy dzień miesiąca Nisan zaczyna się w momencie, gdy nad Jerozolimą pojawia się nów Księżyca najbliższy wiosennemu zrównaniu dnia z nocą (początek wiosny na półkuli północnej). Jeśli wiemy, kiedy jest 1 Nisan, nietrudno policzyć, kiedy będzie 14 Nisan. Na ogół wypada on w czasie pełni.” - w11 1.2 ss. 21-24

Świadkowie Jehowy sugerują, że jest to biblijny sposób ustalania dnia 14 nisan, ale bardzo chciałbym poznać wersety biblijne, które by to potwierdziły. Sposób wyliczenia 14 dnia danego miesiąca jest prawidłowy, ale powiązanie z tym równonocy nie ma nic wspólnego z Biblią. Jest to współczesny dodatek ułatwiający posługiwanie się kalendarzem księżycowym dziś. 

Świadkowie Jehowy zapytani, dlaczego dzień 14 nisan u żydów to nie ten sam dzień co u świadków, czasem odpowiadają że żydzi posługują się kalendarzem księżycowo-słonecznym a oni tylko księżycowym. Z powyższego fakty widać jednak, że to nie jest całkiem zgodne z prawdą gdyż na ustalenie terminu Pamiątki duży wpływ ma równonoc. Zrozumiemy to lepiej, gdy poznamy, czym jest równonoc. 

Jednorodzony Bóg

„Zaczerpniecie wodę radośnie ze źródeł Zbawiciela (JESZU).” - Izajasza 12:3

Trzeci werset, dwunastego rozdziału księgi Izajasza jest kolejnym dowodem, że proroctwa te są zapowiedzią przyjścia Mesjasza. Pan nasz ma na imię Zbawiciel, czyli Jeszu a proroctwo zapowiada, że będzie on źródłem wody. Znajduje to potwierdzenie w Nowym Testamencie. 

"Jeszu odpowiedział jej na to: O, gdybyś znała dar Boży i kim jest Ten, kto ci mówi: Daj Mi się napić - prosiłabyś Go wówczas, a dałby ci wody żywej. (…) W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. (14) Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecznemu." - Jana 4:10,13,14

Zbawiciel (Jeszu) sam przyznał, że jest źródłem wody dającej życie. Jest to oczywiste podpisanie się pod proroctwem Izajasza, który zapowiadał, że takie źródło się pojawi. Izajasz wspomniał o źródłach w liczbie mnogiej i rzeczywiście Pomazaniec wyjaśnia, że każdy, kto zaczerpnie od niego wody sam będzie źródłem takiej wody ku życiu wiecznemu. 

Czy niemi i sepleniący zostaną zbawieni?

Kiedy ludziom brakuje argumentów do obrony swojego zdania wówczas zdarza się, że sprowadzają rozmowę do absurdu. Właśnie z takiego absurdalnego argumentu wziął się tytuł tego tekstu. Czy niemowa i sepleniący zostaną zbawieni? Prędzej czy później każdy przyznający się do Jeszu Pomazańca zostanie oskarżony, że odmawia takim ludziom zbawienia. Oczywiście jest to bzdura nikt im nie odmawia zbawienia. Ponieważ jednak ja jestem o to, co jakiś czas oskarżany, więc wyjaśniam wyraźnie, że to nie prawda. Nigdy i nigdzie nie napisałem, ani nie powiedziałem, że niemowa lub sepleniący nie zostanie zbawiony. Takie twierdzenia zawsze pochodzą od wrogów imienia, które otrzymał Jeszu od swego Ojca. Ludzie, którzy twierdzą, że ja odmawiam zbawienia komukolwiek są oszczercami a kto jest ojcem oszczerców to wyjawił Jeszu a zanotował Jan 8:44. 

Zarzut ten jest obroną przed argumentem z listu do Rzymian 10:8-13, który stwierdza:

„Ale cóż mówi: Słowo to jest blisko ciebie, na twoich ustach i w sercu twoim. Ale jest to słowo wiary, którą głosimy. Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JESZU JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych - osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami - do zbawienia. Wszak mówi Pismo: Żaden, kto wierzy w Niego, nie będzie zawstydzony. Nie ma już różnicy między Żydem a Grekiem. Jeden jest bowiem Pan wszystkich. On to rozdziela swe bogactwa wszystkim, którzy Go wzywają. Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony.”

Czy Septuaginta jest natchnionym tłumaczeniem Starego Testamentu?

Powstanie Septuaginty pod wpływem Ducha Świętego jest tematem, nad którym zastanawiam się już dłuższy czas. Jestem świadomy, że tekst hebrajski Starego Testamentu jest napisany w taki sposób, że można go interpretować na kilka sposobów. Nie został tak specjalnie napisany. Po prostu ten język taki jest a przynajmniej był kiedyś, bo dziś reanimując hebrajski rozbudowano go. W dawnych czasach był on dużo uboższy. Nie ma w tym nic dziwnego, każdy język ulega stopniowej rozbudowie. Do największej zmiany doszło po niewoli babilońskiej, gdy izraelici po powrocie przeszli na alfabet babiloński, porzucając swój staro-hebrajski. Ten skok w jego rozwoju pokazuje nam, że nie można współczesnego pisma hebrajskiego traktować jakby pochodziło od Boga chyba, że od jakiegoś babilońskiego bożka. Kabaliści, czyli czarodzieje lub jak kto woli magowie przypisali temu alfabetowi moc tajemną, co jeszcze bardziej podkreśla ich odstępstwo. Kabała sprawiła, że hebrajski stał się narzędziem służącym złemu po prostu zbezcześcili ten język. 

Powrotem z niewoli babilońskiej kierowali dwaj agenci królestwa Persów. Nazywam ich agentami za historykiem żydowskim Shlomo Sandem, który nie ukrywa, że ci dwaj zaprowadzili w Izraelu nową religię, judaizm. Poprzednią wiarę Izraelitów dla odróżnienia nazywamy mozaizmem od Mojżesza. W książce, „Kiedy i jak wynaleziono naród żydowski” profesor Shlomo Sand, Ezdrasza nazywa wprost separatystą i twórcą judaizmu. Właśnie w tym czasie ci dwaj perscy agenci wprowadzają nowy alfabet w miejsce staro-hebrajskiego. Nie ma w tym nic nadzwyczajnego my także zaadaptowaliśmy alfabet łaciński na nasze potrzeby, dla przekazania treści nie ma to większego znaczenia. Problem pojawia się gdybyśmy ten lub inni alfabet zaczęli darzyć wyjątkową czcią a tak właśnie jest w żydowskiej magi nazywanej kabałą. Podczas powstania judaizmu doszło do zaostrzenia przepisów religijnych i przeredagowania części Starego Testamentu. Powstały też zupełnie nowe księgi, które chwalą Ezdrasza i Nehemiasza. Zwróć jednak uwagę, że nie byli oni prorokami a więc nie posiadali autoryzacji z góry. Żaden prorok przemawiający w imieniu Boga ich nie autoryzuje oni sami siebie chwalą w pismach, które piszą. 

Czy istnieje życie po rozwodzie?

Niestety zdarza się, że w swoim życiu popełniamy poważne błędny, które będą miały wpływ na całe nasze życie. Nie znaczy to, że już przestaliśmy się liczyć i jesteśmy skazani na samotne wyczekiwanie śmierci. Postawa uczonych w piśmie i faryzeuszy wpędzała prostych izraelitów w kompleksy tak, iż byli przekonani o swej małej wartości. Podobna postawę mają dziś niektórzy kaznodzieje. Tymczasem Pan nasz Jeszu, gdy przyszedł głosił zbawienie dla grzeszników dając tym ludziom nadzieję na lepsze życie. 

Izraelici z pozwolenia Mojżesza rozwodzili się z kobietami pod byle pretekstem czyniąc je nieszczęśliwymi i często samotnymi. To było zło, które potępia ł Bóg i posłani przez niego prorocy. Na przykład prorok Malachiasz krytykował izraelitów za nadużywanie rozwodów, za porzucanie żon swojej młodości. Przyznawał, że mają do tego prawo, ale też ostrzegał, że to się Bogu nie podoba. 

„Nie porzucaj żony swej młodości! Lecz jeśli ci zbrzydła, możesz ją odesłać – mówi Pan, Bóg Izraela – ale bezbożność zaćmi twoje myśli – mówi Pan Wszechwładca.”

Malachiasz 2:15,16 (LXX)

Już w starożytnym Izraelu był wyjątek, który usprawiedliwiał rozwód. Prorok Jeremiasz w swojej księdze przedstawia Izrael, jako dwie siostry. Pierwsza siostra to 10 pokoleń i jej Bóg daje pierwszej list rozwodowy z powodu cudzołóstwa, czyli zdrady.